Slavinken
Dochterlief is aan het huilen tijdens het avond eten, ik pak haar uit haar stoel om aan de borst te leggen en hij snijdt mijn slavink in 4 zodat ik die met een hand kan prikken ❤️. Dat is mijn man.
Anna’s papa, ik zou niet zonder kunnen. Tijdens de zwangerschap heeft hij met een vrij hormonale vrouw moeten dealen die al ging janken als hij een keertje de deur uit ging. ‘Ik moet het ook helemaal alleen doen bwuhuhuhu’. In de laatste weken kon ik de trap niet meer op en af omdat mijn hele lijf (en dan vooral mijn bekken) gammel was, ik bijna 20 kilo was aangekomen en mega opgeblazen. Vocht! Hij deed alle boodschappen en al het gesjouw in de destijds stervende hitte van de zomer.
Rug luier nummer 1
De bevalling was zwaar en omdat ik 1,8 liter bloed verloren ben kon ik weinig tot niets de eerste dagen. Luiers verschonen, aankleden, in bad doen. Hij deed het allemaal en ik genoot van de nieuwe papa rol die hem zo prachtig stond. Ik heb nog veel hulp nodig gehad in het ziekenhuis en thuis. (Veeeeel hechtingen, katheter, geen kracht om überhaupt rechtop te gaan zitten). Wat heb ik gehuild in het ziekenhuis toen ik hulp nodig had en het een uur duurde voordat er iemand tijd had. Zat ik daar midden in de nacht met nieuwe baby in mijn armen, poep tot aan haar nek en ik kon het bed niet uit. (Pieter was thuis gaan slapen om de katten eten te geven en om zelf wat te slapen). Ik kon alleen maar overstuur huilen. De verpleegster zei: ‘ze slaapt, je hoeft haar toch niet te verschonen nu? hoe had je dat thuis gedaan dan?’ Pardon?! Thuis heb ik haar vader die haar echt niet zo vies laat liggen! Tussen de tranen door jammerde ik dat ik toch echt een schone luier voor haar wilde. Dit huilen ging aan een stuk door tot de volgende dag, de beruchte kraamtranen. Zelfs toen voorbijgangers me feliciteerde met de verse baby in de maxi-cosi kon ik niet eens bedanken maar alleen maar glimlachen met veel tranen. Gelukkig verloor ik hierdoor wel weer de 12 kilo aan vocht. Ik voelde me echt al zoveel beter toen we thuis waren alleen lichamelijk kon ik nog vrij weinig. Douchen was bijna alles wat ik aankon op een dag. Zelfs het kraambezoek viel me erg zwaar. S’nachts kon ik haar om te voeden niet van haar bedje in ons bed tillen (uiteindelijk een aanschuif bedje geleend) en bij staan om de luier te verschonen werd het steeds zwart voor mijn ogen en ging ik bijna van mijn stokje. Gelukkig hadden wij fantastische kraamhulp overdag want Pieter moest werken maar s’avonds en s’nachts deed hij alles zodat ik al mijn energie kon besteden aan voeden en herstellen.
Papa is een held
Ook nu schuift hij rustig op als Anna huilt zodat ze tussen ons in kan liggen en ik haar makkelijker kan voeden, hij doet de boodschappen als het mij weer niet lukt omdat ik m’n portemonnaie vergeten ben of te moe ben van de zieke baby nachtdienst. Trekt haar de coolste outfits aan (vaak achterstevoren) en verschoont standaard om 6:30 haar eerste luier. Hij hoort mijn klaagzang aan over dat ik me geen raad weet met haar slaapritme, dat ze vast in een sprongetje zit en ik haar constant vast moet houden terwijl ik probeer te werken. Hij vergeet de katten niet eten te geven. Komt ook nog weleens thuis met een bloemetje. Gaat om 21u met ons naar bed en valt bijna meteen in slaap (gelukkig slaapt hij erg diep). Het in bed leggen gaat hem ook steeds makkelijker af dan bij mij (ik vermoed omdat hij geen borsten heeft) en ik zit dit stukje af te typen terwijl Anna met open mond op mijn borst hangt in de draagzak. Hij wuift weer zijn teleurstelling weg als we weer niet even lekker samen kunnen douchen of knuffelen in bed omdat Anna huilt. Echt alle aandacht is verschoven naar dit kindje en daar genieten we beide volop van maar ik zeg je lieverd, zonder jou zou ik dit niet kunnen, kleine mensjes worden groter en ook wij hebben straks steeds meer tijd om van elkaar te genieten.
Pieter komt binnen, ze hoort zijn stem en kijkt helemaal blij, papa is thuis! Niemand kan haar zo laten schateren als hij dat doet.
Bekijk deze lieve illustraties van vader en dochter van Soosh
